Tara Visser
We hebben in de loop van ons leven, door school, door familie en andere voorbeelden om ons heen de Kunst van het ‘in jezelf aanwezig blijven’ langzaam maar zeker afgeleerd. Vooral wij vrouwen lijden aan het ‘te lange antenne syndroom’. Hiermee bedoel ik dat de meeste van ons al jong hebben geleerd om onze aandacht te richten op de ander zodat het deze aan niets ontbreekt. Want pas als de ander gelukkig is, komen wij aan onszelf toe. Dat wil zeggen; voor zolang het duurt….
Want in ons drukke dagelijkse bestaan is er altijd wel een zorgtaak waar wij onze antenne op kunnen richten.
Je hebt van horen zeggen dat yoga je kan helpen je aandacht meer in jezelf te houden, om je antenne in en uit te schuiven als jij dat bepaalt en niet wanneer je omgeving dat van je vraagt.
Voor velen van ons is het kunst met een grote K.
Als yogadocente heb ik veel vrouwen zien strijden met zichzelf op de mat. Vaak met de vraag ‘waar moet ik mijn aandacht dan op richten’? Zeker als je net begonnen bent met yoga, is het niet gemakkelijk om je aandacht te richten op jezelf. Oordelen, ideeën en verwachtingen dwarrelen door je hoofd, van ‘ík mag niet egoïstisch zijn’ tot ‘mijn buurvrouw is dunner, dus zij is beter dan ik’. Als je in jezelf gaat en daar blijft voldoe jij dus kennelijk niet aan alles wat er van je verwacht werd in dit leven…. Al doende en bij iedere oefening ploeter je door deze strijd. Tot op het moment dat je voelt hoeveel vrede er is als jij er helemaal mag zijn.
Nu heb je Liefde geraakt en jouw Liefde zal anderen raken.
En dit zonder dat jij jezelf hoeft op te geven.
